martes, 5 de noviembre de 2013

DU HALUCINAJ JAROJ



Post faligi la muregon, tiu kiu enfermis kaj premis ŝin, ŝi eniris unu mondon, tiamaniere nova, ke tage post tage ŝi supriziĝis prio io, kaj lernis ion, ĝis tiam nekonata. Kion ŝia nova menso kaptis, ridetigis ŝin kelkfoje, surprizis ŝin aliafoje, kaj tial ŝi ekpensis novajn demandojn kaj  pripensis kial neniam antaŭ ŝi sciis ĝin.

 

Dujare mergita en nova erao. Tiu tempo taŭgis por ekkoni ke je la aero estas pli multaj sensacioj ol kiujn ŝi kredis, ke la vivo havas vojojn tro malsamajn ol tiujn kiujn ŝi konis, kaj ke ŝi mem ne havis almenaŭ proksiman ideon pri kion ŝi povus sentí kaj vivi.

 

Kiom da fojoj ŝi tremigiĝis dum tiuj du jaroj. Kiom da novaj aferoj ŝi rigardis. Kiom da tiujn aliajn sentís ŝi. Sia nova vivo –kiel klarigis la rakonto de freneza rakontisto-, ekkomencis per antaŭparolo en rifuĝejo apud la granda rivero, kaj ŝia unua jaro komencis je la grandega ebenaro, je la kafa regiono kaj je la printempa monto markita per la 10. Ĝi estis la komenco de du halucinaj jaroj, vivitaj je plena kaptumo kaj konsumitaj pro la soifo de kiu, dum jardekoj, loĝis en dezerto.

 

Oni facile rememoras ŝin je la malvarma kaj pluva nokto grandurbe, kiam kun la kompliceco de Rita, la ĉilianino, defiis la temperaturon kaj la nehalteblajn akvojn, kaj kuraĝis gustumi, je ŝia unua fojo, la nekonatan guston de kreskantan ikonon.

 

Ŝi navigas dum la glacia kaj nigra tagiĝo, gustumante kafon kvazaŭ la plej bona elíksiro, rifuĝiĝata en la varmo transdonita de la egiptia birdo kiu al ŝi injektis gajecon.

 

Ŝi dormas kaj vekiĝas multfoje, kaj kuras kvazaŭ frenezulino tra la koridoro, serĉante la vivon, ĉar lernis, konis kaj vivis, tie, en la somermeza rifuĝejo, kio estas unu paradizo; eltrovo kiu ŝin tremigas, ŝin revolucias, ŝin elektrokutas kaj ŝin paralizas, kaj ekfunciigas maksimume la citrajn valvojn.  

 

Dum junia nokto ŝi eltrovas la nomadan kaŝejon kaj tie, angule, pretigas delicaĵojn por akompani la freŝan mallumecon kaj ricevi la varmetan matenon. Tien ŝi revenas kaj revenas kaj revenas, kaj ĉiam akompanata de eksvizitaĵoj kiuj, certe, taŭgis kiel antaŭparolo por la neforviŝebla momento kiam la ĉefa nomado deturnis sin de sia vojo por lasi sian gajan spuron en lumege nova ŝoseo.

 

Ŝi atendas kun senfina rideto, sidiĝata ĉe Juan, tie monte, por poste mergiĝi en la grandegan vermon kiu voras ŝin kaj mil aliajn, dum reva tagmezo, kiu kondukas al pieda defio de senmara sablo, kaj poste al la plej bongusta noktmanĝo neniam antaŭ gustumita en la Turo.

 

Ŝi revenas la printempan scenejon, sed situiĝas pli supren, je la plej bona rigardejo, kaj ridas dum du tagoj, vivante nekonatajn plentagojn, ludante malrespekte kun grandegaj kaj dikaj statuoj, kaj finante en plenpulma nokto, plena el misagorditaj tenoroj, kantistoj videblaj en blanka kaj nigra, kaj pentagramaj nostalgioj.

 

Oni rimarkas ke ŝi estas feliĉa, piedirante tra la mallarĝaj stratoj de la kariba historio, promenante tra la respektinda murego, trinkante je popolaj stratanguloj, lasante sian spuron je la unuigo de sablo kaj akvo, kaj vindrinkante sub la ekleziaj muroj, ene de magia vinkelo.

 

Ŝi tenas la britan elegantecon postulita de la monarkidomo, kaj tie, vestis ankaŭ nigre, kiel ĝin ordonis la reĝa etiketo, superante la paseman tenebron kiu volis tiri ŝin el sia vojo kaj kiu perturbis, dum minutoj, sian mensordon, rekuperita danke al sia sentdecido, al la amika vino, al la freŝaj akvoj en kiuj ŝi mergis, kaj al la ambrozio trairinta siajn internaĵojn.

 

Je la jarfino, ŝi revenas la plibonan lokon en altega neforgeseble vilaĝo, kaj ĉifoje estis ŝi kiu atendis, sed kun mieno de gastronomía saĝulino deloganta per siaj sorĉaj salatoj; el tie, ŝi malsupreniris por ĝoji kvazaŭ infanino, sub milionoj da lumoj boardintaj la riveron, rememorintaj ŝian infanecon kaj inundintaj ŝin je feliĉeco, kaj ŝi supreniris denove, por vesti blanke kaj montri al la nomado ke li ankoraŭ havis multajn esplorejojn.

 

Ŝi piediras serioze, sur millionoj da ŝtonoj tra plenlegendaj stratoj, intencante spiri la aeron kiun spiris la koloniaj malbonuloj, imagante kion ili vidis dum senfinaj mallumaj noktoj, kaj kiel ili vivis en siaj kotdomoj la pasadon de la tempo, dum ŝi paradis nigre je la blanka litotuko.

 

Denove, brilas blanke dum la nokto de la plantoj kaj la floroj, kiam ŝi kaŭzis la frenezon de la sploristo, avida je mergiĝi ene de la botanika sfero kiun li ne konis.

 

Ŝi paradis spektakla, kun sinuaj movoj, sugesta rideto kaj eleganta vestaĵo, la tago kiam oni diris ŝin ke ŝi vestis kiel la “koketa sinjorino”, kiu vekis la pasiojn de la sama sploristo.

 

Ankaŭ ŝi revenas la egiptan rifuĝejon, kie, post viziti sian amikinon Marta, vivis intensajn horojn de imago kaj gajeco, kun sia cerbo frenezigita de la fantaziaj fabloj parolitaj de frenezulo kiu revis kaj rakontis neeblajn belajn imagojn, sed grandiozaj se tiuj realiĝu.

 

Ŝi eskapis noktmeze dum septembra sabato, por kuri malsuprenirante, defiante la duonombrojn, kvazaŭ iu el la amikaj nomadoj, ĝis la eta rifuĝejo, nur por senti matene ke sia korpo estis tute kovrita de la hermetika ĉirkaŭbrako de griza urso.

 

Laca sed rezoluta, ŝi mergis en komfortegan hangaron, vidante je sia flanko multajn aviadilojn suprenirantajn, dum siavice, la feloidino supreniris tre alte, ĝis kiam ŝi tuŝis la plej blankan nubon ŝi skuĝis kaj kriis sufoke, sed malgraŭ tia tertremo, restis sialoke, el kie ŝi ne volis malsupreniri.

 

Kun valora trezoro karesata de la mara vento, je la unua fojo libera de iu ajn kofro, supreniras denove en la amikan grandan muron de la Karibo kaj, sur ĉi tiu, tostas sub la luno kvazaŭ tegmento; tie, je la marbordo, ŝin batas la vesperventoj kaj ŝin karesas la aŭrorventoj, kaj lacega post neripozaj tagoj, ŝi mergiĝas en longan dormon, protektata de nedormema gardisto rigardanta la havenon.

 

Kiel bone ŝi meritas ĝin, ŝi plenumas finfine, sian revon ĝui sian plej valoran rifuĝejon, kie unu pasiminuto estas kiel unu ĝojohoro. Ŝi pretigas amajn vespermanĝojn, magiajn salatojn kaj ĉielajn trinkaĵojn, ĉar je la sunleviĝo, ŝi sentos la vivon vibri en siaj internaĵoj.

 

Por daŭrigi siajn revojn, ŝi trairas montojn por alveni sian gepatran medion, sed ĉifoje akompanata; tie, ŝi ĉefkomandas, hisas sian flagon, difinas sian teritorion kaj eklernas ke ŝi povas trairi la tunelojn silente, kaj ke la katinoj ne bezonas miaŭi por montri ke ili vivas.

 

Sub la mantelo de la steloj, dum nokto de viva foiro, ŝi vivas alian freneznokton,  kiam ŝanĝas la koloron kaj elektas la ruĝan, kiu plenigas ŝin per lumo; tio surprizigas la stuporigitan nomadon, kiu ekscitata, direktas ŝin tra unu vojeto antaŭe ne trairita, neniam pensita de ŝi, sed tiamaniere fruktodona, ke ĉiuj motoroj startis por generi litrojn da citroj.

 

Sen multe planigi, ŝi revenas la bordon de la granda rivero, kaj dum la silenta kaj kvieta noktomezo, tostas per meksika gusto, dancas kaj ludas tage sur bluaj akvoj, trairas mallarĝaj stratoj, kaj denove grimpas sur la vulkanon ĝis kiam ĝia eksplodo portas ŝin al la trankvilega dormado.

 

Je la fino de la dua jaro, pro koincido persvadita de la dioj, ŝi estas alifoje en la ebenaro, kie sia mirinda aventuro komencis. Lolo, la amiko, bonvenigas ŝin per ĝia plena suno. La influo de tia ne egala tero impulsas ŝin elmontri mil kolorojn, kaŭzintaj elektrajn ŝokojn kaj frumatenajn blankajn riverojn.

 

Du jaroj post faligi la muregon multe ŝanĝis en sia vivo. La planedo per kiu ŝi vojaĝis, koliziis kontraŭ alia, pli forta, detruinta tiun sian, kaj ekde tiam sia tuta spaco estas malsama. Multe ŝanĝis…

 

Ŝi ŝanĝis multajn el siaj ideoj, forlasinte definitive tiujn pli malhelajn, evitinte tiujn dubajn kaj ĉirkaŭbrakinte tiujn vivajn. Ŝi ridetas, memorante kion ŝi pensis kaj komparante ĝin kun kion ŝi komprenas. La nebulaj jaroj finiĝis, kaj ekbruligiĝis la lumo de la novaj realecoj. 

 

Ŝi ŝanĝis multajn el siaj koloroj kaj, anstataŭ enfermiĝi inter blankaj kaj nigraj, komprenis la blankan gajecon, la ruĝan nerespekton, la bluan mildecon, aŭ la oranĝan sensacon. Ŝi komprenis ĉiujn kolorojn: la verdan kaj la flavan, la rozan kaj la violan, la miksojn kaj la ĉielarkon. Ŝi konis ilin finfine, kaj prenis ilin ame.

 

Ŝi ŝanĝis multajn el siaj vizioj kiam siaj okuloj trovis la lumon. Kiam ili estis nigraj, vidis nur la ŝajnojn kaj tiun kiun oni ordonis ke ili vidu: pejzaĝoj kie mankas la emocio. Ili verdiĝis kaj ĉiutage vidas plu, ĉar pligrandigis siajn horizontojn kaj kaptis nekonitajn imagojn de erupcia naturo.

 

Ŝi ŝanĝis multajn el siaj movadoj. Paŝon post paŝo ŝi sciis, ke la propra kadenco povas esti la gajeco alies. Ŝi komprenis ke antaŭe ruliĝis kurbigita subpeze de la granda murego, sed ke nun, ŝi povus glitigi kun ĉarmo kaj ritmo antaŭe kaŝitaj. Ŝi sciis ke anstataŭ treni la nigran kaj la grizan, nun kapablas flosi milkolore.

 

Ŝi ŝanĝis multajn el siaj gustoj, por ekkompreni ke sia buŝo devas lerni la guston je naskiĝanta suno de la vibrantan lafon, la potencajn flamojn kaj la miljarajn rokojn emanantaj el la vulkano konstruita de ŝi mem. Ŝi perfektigis la sensacion de la vitgustoj, sed ankaŭ ŝi sciis kiom da bongusta estas la esencon ĝermanta el la profondaj akvoj, siavice ŝprucantaj, neelĉerpeblaj, el potencaj generatoroj de delicaj mandarinoj.

 

Ŝi ŝanĝis multajn el sia ridoj. Spontanajn, tre interspacigitajn kaj sen vivon oni vidis ilin. Koloraj, vivaj kaj kontaĝaj estas nun. Ili lumigas ŝian vizaĝon, kaj la tutan tagon, kiam ĝermas el la gajecoj alvenantaj en ŝian koron. 

 

Kaj ŝi ŝanĝis sian nomon. Se la pasinteco kiu ŝin kaptis jam ne ekzistas; kaj se sia vivo havas alian vivon, jam ne estas valida kialo por konservi la nomon kiu ŝin karakterizis dum la obskurantisma erao. Kaj naskiĝinta mateno, gluita al detruisto de muroj, bruligita de nova varmo, ĉirkaŭbrakita de la milda muziko, laca pro la monta supreniro, inundita je energio kaj ankrita al sia pasio, ŝi eltrovis ke ŝi nomiĝas Animo.

 

Ж

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВИДА