LA FALIGITA MUREGO

Historio brodita per anim’ kaj viv’

P

rotektita de la mallumeco de unu nokto cedonta baldaŭ sian lokon al la suno, ŝi glitas per perfekta kaj silenta movado ĝis la korpo ŝiaflanke. Alvenante, ŝi trovas, ne serĉinte ĝin, angulon kie, neklarigible, ŝia kapo eniras kaj lokas milde. -

Li ricevas ŝin kaj volas dormi sed ne povas ĉar li rimarkas ke estas la momentkomenco kiun li devas vivi. Ŝi fermas ŝiajn okulojn, sed ankaŭ ne dormas. Estas magia horo dum la ebensunleviĝo.

La nekomparebla tagkomenco venas meze de la ombroj kaj finas kiam la suno jam supreniras nehalteble. Unu periodo de pli ol tri horoj dum kiuj ili aŭskultis mil sonojn, parolis mil susurojn, faris mil movojn kaj rigardis mil imagojn. Ili estis du, vivinte la vivon, kiel se tiu estis ilia lasta sunleviĝo.

Estis la sunleviĝo en la “kumare”-tero, kiam la lumo alvenis meze de mildaj voĉoj kaj kiam aperis, unuafoje, elirinte el nebuloj, ridetinte milde, sugestinte ŝian intimecon, dancinte inter blankaj littukoj kaj grimpinte facilmove, la etan feloidinon ekkaptinta la matenon. Estas la sama aperonta poste, kaj ĉiufoje per pli mildaj kaj precizaj movoj.

Ŝi moviĝas malrapide, la hararo partefalante sur ŝian vizaĝon, rigardante fikse, levante kun muzika gracio ŝiajn krurojn, kaj adaptiĝante en ŝia prefera loko, tie supren.

Kiam ŝi estas verte, ridetas, antaŭeniras, posteniras kaj balancas ĝis enfiksiĝi, kaj faras ponton unuiganta ŝin al alia mondo. Kaj oni vidas ŝin feliĉa. Oni sentas ŝin feliĉa. Oni aŭskultas ŝin feliĉa. Ŝi rompas ŝiajn antaŭajn vivojn per neripareblaj pecoj kaj vojaĝas al la pleneco kiun ŝi ne povas klarigi.

Tiu ĉiela vojaĝo, ĝis la trograndecon, estas la dua komencita de ŝi ekde ŝia mirinda transformo de la deka jaro, kaj preskaŭ paralela al alia vojaĝo, tera ĉi tiu, sed farita, kiel tiu, el pluraj fazoj. Je la unua, ŝi malsupreniris, meze de abismoj kaj tuneloj, la pordon de la grandega ebeno, kantis al tiuj teroj, novaj por ŝi, kaj revenis la grandegan urbon. Ŝi faris kampan paŭzon je la kruda kaj monta oriento –kie kelknokte de ŝia dua vivo havis rendevuon kun steloj kaj papilionoj-, sed aŭtoritata voĉo ordonis ŝin reveni kurante, por vivi la duan fazon, tiun kiun komencis en nevojaĝplana vespero, persekutante la grandan riveron dum sia vojaĝego norden.

En ĉi tiu dua ĉapitro de la tera vojaĝo, ŝi rigardas la malproksiman riveron maldekstren, kiel granda blanka bendo faranta valon; vidas ĝin sub ŝiaj piedoj, agresema, kafa kaj brua, matene de “ondaima” ĉielo; vidas ĝin ŝiadekstre, pli trankvila, fiksante limojn antaŭ la montaro; trairas ĝin denove, pli larĝa kaj trankvila, je la bordo de la departementa orporto; serĉas ĝin tra la havenmallumo kie oni ricevas ŝin kvazaŭ reĝino en la Arce-kastelo; rigardadas ĝin denove tro larĝa en la Berrio-territorio, kaj miras pro ĝia belega paso dum la “barrameha” sunleviĝo, je la flanko de la fiŝistoj.

Post dek intensaj tagoj de ŝia nova vivo, ŝi vivis trian fazon tra la milda grundo, brodita el kafaj arboj, en kies perlo eltrovis ke ŝia alia vojaĝo, tiu ĉiela, de impetaj noktiĝoj kaj malrapidaj sunleviĝoj, ŝanĝis rapide, superante la obstaklojn metitajn de la protektema naturo, por ektrovi unu gajan vojon per kiu la feloidino supreniras la nebulojn.

Dum la kvara fazo, ŝi iris la verdajn montojn kie li atendis ŝin, rifuĝita supre unu deko. Kaj tie, ŝi trovis tion kion antaŭ neniam ŝi spertis: la vojo al la pleneco jam ne havis barierojn kaj permesis al ŝi vojaĝi, super nebuloj kaj ĉieloj, la planedon kie neniam ŝi pensis alveni. Kaj denove, ŝi estis la eta feloidino, sed multe pli facilmova, kun nepensitaj movadoj, enfiksita funde en la feliĉeco elmeriĝinta el la vivo kaj ŝi ĝojis plena de malsama energio. Transformiĝas, malgraŭ ke ŝi ne perceptas, ŝiaj okuloj, ŝia vizaĝo, ŝia haŭto, ŝia rideto kaj ŝia vivo.

Se oni povus paroli pri unu ŝanĝpunkto je ŝia vivo, estis ĝi; pri unu voja ŝanĝtago, tiu mardo; pri unu frenezeca horo, tiu tagmezo; pri monato kiun ŝi ne devos forgesi, tiu de dio Jano; pri loko kie ŝi vibris, tie supre, suprenirante la dekan ciferon.

Estis du ŝiaj santempaj vojaĝoj, ĉiu je kvar ĉapitroj. Ebeno, rivero, kafo kaj monto difinis ilin. Kaj fine de tiu trairo, ŝi povis kompreni la forton de la sensacioj kiujn malkonis, kritikis, distordis, timis kaj antaŭjuĝis.

Sed estas justa rimarki ke ambaŭ vojaĝoj, tiu grunda kaj tiu ĉiela, havis antaŭparolon meze de la varmo, tre proksime al la sama amika rivero, iu semajnofino, la lasta deko de la deka jaro, kien ŝi alvenis kun sia konfuza kaj tima menso, kaj kie suferis pro sia mensa maltrankvileco kaj pro la fera bariero ferminta siajn vojojn, sed el kie ŝi eliris dezirante vivi. 

Sub la pova influo de la vivo kiun ŝi jam ne volis, ŝi konstruis nepreterpaseblan muregon, fundamentita el mallumaj dekjaroj, tatuitaj paradigmoj surkore, kaj nekonfeseblaj mitoj fiksitaj je sia cerbo de prapatroj mergitaj en la obskurantismo, de ĉefpastroj kun timaj paroladoj, tordataj pensoj kaj presbiterianaj vestaĵoj, kaj de misteraj virinoj kun monaĥinaj ŝildoj ŝajnigantaj sublimecon.

Sed ŝi decidis, iumomente je ŝia dua vivo, ke jam estis horo por faligi la muregon kaj ŝi ekkomencis faligi ĝin iom post iom, ĝis kiam, feliĉa koincido, post malfortigi la fundamentojn de tiu malgloro, ŝi trovis la vojon por eniri la antaŭparolon de la dekdeko, kie la grandega muro ekfaliĝis. Kaj unuigis je ŝia pova mensohaŭbizo, la eksterforton produktita de siaj du vojaĝoj: tiu grunde, freneza kaj viva, kaj tiu ĉiele, halucina kaj sensa, kie ŝia cerbo gajnis tiom da forto ĝis esti nevenkebla, kaj kie nur restis rubon de la fortikaĵo.

Proceso malfacile spertebla kun iu ajn virino estis tiun kiun konis la freneza esploristo kiu akompanis ŝin tra tiuj vojoj, kaj kiu havis la defion kunlabori por la apero de la novaj tempoj. Li ricevis ŝin timema kaj kirasa, sentis ŝin evolui sopirema kaj malantaŭjuĝema, kaj vidis ŝin iĝi feliĉa feloidino, grimpante sen timoj la altecojn per vojoj, antaŭ turmentaj sed nun, mildaj vojetoj.

La historio komencis en la deko, havis antaŭparolon en unu deko, spertis dek tagojn antaŭ senti ke jam ne estis vivbariloj, kaj gradiĝis je sia tria vivo en la deko, flanke de la deka strato. Neniam ŝi imagis kiom da signifoj povus havi unu ciferon.

Ŝi estas nun pli feloidino, plena el novaj ideoj invadantaj ŝian frenezan cerbon, kiu dum jaroj ne vivis tiujn priokupojn. Ŝi vivas intense ĉiuhore. Ŝi mergiĝas profunde dum ĉiu solena epizodo kaj jam, anstataŭ barilojn konstruas lageton, ĉiufoje pli granda kaj ĉiutage pli plena el magia akvo. La lageto superas la diglageton kaj ekfalas per belegaj akvofaloj, surprizaj, ektremaj kaj nedefineblaj, pri kiuj ŝi nescias ke tiuj estas premio ideita de la Olimpoloĝantoj por kiam ŝi ekdecidu navigi tra la galaksioj.

Kiam li jam trinkis parton de tiu lageto kaj baniĝis per alia kvanto de tiu belega likvo, li pensas pri kion li jam vidis en tiu feloidino vekiĝinta je nova vivo, kiam nek ŝi mem povis imagi. Kaj la filmo pri tiu nekredebla transformo ekkomencas trairi lian menson, kaj vidas ŝin, sentas ŝin, aŭskultas ŝin, tuŝas ŝin, rememoras ŝin, aŭdas ŝin, rigardadas ŝin, trairas ŝin, gustumas ŝin, gvidas ŝin kaj rimarkas ke, nur nun, konas ŝin. 

Li rememoras ŝin sidita terase, dum la tagoj de la antaŭparolo, vestita nigre, ŝajninte sekura, reale duboplena: ŝiaj maldecidaj okuloj, akcelita koro kaj manoj tuŝantaj nur la aeron.

Li rememoras ŝin nerva, siaflanke, dum la sunleviĝo kantita de mil voĉoj, kaj vidas ŝin klopodante pruvi ŝian lertecon de malmodesta ĉefkuiristo.

Li aŭskultas ŝin susuri per malsama voĉo kaj ne tiun kiun ŝi havis ĉiam. Delikata sono eliranta sian animon kaj farita de la tremoj de ŝia ĉefa kofro, protektita dum jarkvinoj ombre, sed nun malkovrita kaj deziregante vivan lumon.

Li sentas ŝin algluita je lia haŭto, algluiĝita forte, kaj malalglui ŝin ne eblas kiam la suno naskiĝas kaj donas al ŝi algluajn fulmojn.

Li portas ŝin mane por ke ŝi vidu, tuŝu kaj sentu, kaj ŝi permezas tion, tima je la komenco, konfida je la alia tago kaj gaja je la sekvanta semajno.

Li permezas al ŝi gvidi lin sub la fontano, kie finfine ŝia tuŝosenso jam ne prenas nur la aeron sed ekzorgas kaj ekpoluras ŝian novan magneton, rimarkante ke ŝi povas transfiguri ĝin.

Li vidas ŝin ĝojante la impresan montpejzaĝon alvenantan novan klimaton de senlimaj ebenoj, kie ŝi ridetas kaj kantas, trinkas vinon kaj sonĝas, furioziĝas kaj trankviliĝas, dormas laca kaj vekiĝas entuziasma.

Li trairas ŝin malrapide, akompanata de bongustaj manĝaĵoj kaj vinoj, logita de la sensacio je malkovri kaj koni ŝin funde, danke al la preciza laboro farita de ŝi, por malkovri ĉiujn angulojn de ŝia paradizo. 

Li sentas ŝin gliti al li, dum tiu sunleviĝo kiam iĝis feloidino kaj same dum aliaj malhelaj frumatenoj lumigiĝantaj samtempe kiam ŝi grimpas.

Li vidas ŝin piediri per malsama ritmo, apogata sur ruĝo donanta al ŝi junan aeron, trairante, per gaja paso, placon kies aero odoras je venko.

Li surprize aŭskultas ŝin, kiam ŝi alvenas rapide, rakonti ke ŝi vestas vestaĵojn konceptitajn nur por eksciti lin multe, por ke li ne rezistu ĝian koloron, ĝiajn mezurojn nek ĝian aspekton kaj santempe ĝoju per la imago de la vejno supreniranta la senfinon.

Li kunportas ŝin tra mallarĝaj kaj deklivaj stratoj, plenegaj el historio, dum grizaj vesperoj invitantaj alveni etajn lokojn por varmigi la animojn kaj mildigi la gorĝojn.

Li gustumas ŝin malrapide kaj tra ŝiaj anguloj, tiunokte kiam ŝi permesis ke li portu ŝin la altecojn gvidita de la lakta gajeco de gustoj mildiginte ŝin.

Li konas ŝin funde kaj pli tie de iu ajn atmosfero, dum la frenezega tagmezo, la urba pejzaĝo malproksime, kiam li instruas al ŝi novajn ritajn dancojn por la nova korpo de ŝia nova vivo.

Li revas ŝin je blanka, la koloro dononta ŝin voluptan brilon kaj kiun ŝi vestos dum novaj noktoj, konceptitaj por gustumi vivajn gustojn kaj navigi misterajn vojojn.

Li estas certa ke ĉi tiu historio estis brodita per animo kaj vivo. Kaj se li devu sintezi ĝin per nur unu frazo sufiĉe klara, li dirus ke murego tre bone konstruita, per fundamentoj ŝajnintaj fortaj kaj kun defendsistemo ĉiam atenta, malsupreniris dum mallonga tempo.  Ŝajnis tiel pova tiu murego ke pensi pri ĝia ekfalo estis mallogika. Kaj tamen, kiam ĝi ekfalis, estis evidente ke nek ĝiaj fundamentoj nek ĝiaj apogoj nek ĝiaj defendoj nek ĝia strukturo estis tiel solidaj kiel ĝi ŝajnis. Tio kio fortigis la muregon dum tiom da jarkvinoj ne estis ĝia arkitekturo, sed la legendo aperinta ĉirkaŭ ĝi, kaj la mallumegaj mitoj izolintaj ŝin el la mondo.

Ĉio tio falis la plankon. Falis tiu murego ne volinta fali. Alia mondo, de pli pura aero, ekaperis el tiaj ruinoj. Antaŭ ol la tagoj, markitaj el la deko, tra ĝiaj kreneloj pasis ombra gardistino. Nun, sur la ruinoj de tia grandega muro saltas gaje viva feloidino. Kaj en tiu sama spaco konstruas, delikate, palacon el kie ŝi ne volas eliri.

Ж Ж

ВИДА